مممممم از کجا شروع کنــــــم...آهان!

سلام  با یه لبخند ژکوند! :)

باید اعتراف کنم که نمیدونم جو گیر شدم یا چی...اما به آپ کردن وبلاگم معتاد شدم! 

این چند وقته همش سوژه واسه نوشتن پیدا میکنم که یه خورده اشونو نگه میدارم و به خودم میگم: وایسا بچه ضایع بازی در نیار اینقد پست نکن! " و از این صوبتا!

راستیتش هم میترسم دوباره حرفام تموم بشه و اینجا دوباره تار عنکبوت ببنده! :دی

یه خوبی وبلاگمم اینه که چون من جز وبلاگ نویسای قهار و خوشگل نویس محسوب نمیشم دغدغه ی اینو ندارم که آی این پستم مورد استقبال قرار نگرفتو یا مثلا بگم این به سبک و فولانِ پستهای ما نمیاد  و از این حرفا! اینجاست که گمنامی یه مزیته!

اما خب! 

حرف زدن(نه هر حرفی ها!) بهتر از حرف نزدنه که!

راستی فکر کنم یکی از دلایلی که دوست دارم وبلاگمو آپ کنم قالب جدیدشه! اصن اون پوتین ها و زمینه ی خاکیش نمیدونم چرا اینقد دیدنش بهم میچسبه! :)) (خودم تعریف نکنم کی تعریف کنه!)

ماشالله تا بخواین تو پستهای قبلی ریا کردم! :"(.....دعا کنین آدم بشم! 

در هر صورت التماس دعا 

امضا : یه نفر با یه لبخند گنده! :)